Als verdriet soms aanzwelt…

Ik smeet het blauw, rood, geel op het doek. ‘Hou van me! Ik ben het waard! Waarom voel ik me zo ongezien?’

Mijn relatie was net uit en ik voelde van alles opborrelen in mij: verdriet, boosheid, onmacht, teleurstelling. Het benam me bijna mijn adem, kneep langzaam mijn keel dicht. In mijn hoofd zat ik he-le-maal vast. Ik draaide rondjes in mijn brein, maar ik kwam alleen maar strakker vast te zitten.

Ineens voelde ik ‘Marieke, schilder dit van je af, dat gaat je helpen’. Het was al jaren geleden dat ik had geschilderd.

Wat ik ging maken? Geen idee.  Maar ik wist… ik voelde in elke vezel van mijn lichaam dat ik moest schilderen, MOEST! Kabaal maken met mijn verf, schreeuwen met de penselen! 

En zo begon ik, zonder een echt idee. Ik gebruikte wc-papier om diepte te creëren. Ik schilderde woest overal heldere kleuren. En hartjes, want Potverdorie! Ik wilde LIEFDE! Ook voegde ik wat tekst toe met een zwarte stift.

Het was heerlijk, bevrijdend en het haalde me uit mijn hoofd, meer naar mijn hart toe. Nee, mijn verdriet was niet minder, maar het gewicht wel. De emoties die ik voelde, die vast zaten in mijn lichaam, stonden nu op het doek. 

Als verdriet soms aanzwelt, weet dan dat creëren ook troost kan geven. Emoties kun je op jouw manier omzetten in beeld, in woorden, net wat bij je past. Het is niet interessant of het schilderij dat ik toen maakte mooi geschilderd was. Met kunst kun je rouwen, geef je een stem aan verdriet. Aan boosheid. Aan niet weten wat je nou eigenlijk voelt, maar er wel is. Het is een radartje in het rouwproces.

Het gaf me rust, ordende mijn gedachten en gaf me ruimte om te voelen. Het is een stukje van mijn reis dat mij herinnert aan de stappen die ik al gezet heb. Ik koester het nu als een  mooie herinnering.