De beenwarmers

Tijdens de korte wandeling terug van school van mijn jongste naar mijn huis, loop ik haar tegemoet.

We groeten elkaar even kort en ik knik vriendelijk naar haar jeugdige gezicht. Ze draagt een spijkerbroek en korte witte laarzen. En ineens zie ik mijzelf weer lopen. Ik ben een jaar of 15, kort haar, lichtblauwe spijkerbroek en korte witte laarzen. Net als nu is het een  heerlijke koude dag. Het zal herfst of winter zijn geweest. Boven mijn laarzen komen mijn lievelingsbeenwarmers uit. Ik ben weer even 15…

‘Ik loop ferm door en adem de koude lucht in. Het vult mijn hele wezen met de frisheid van een Granny Smith. En het koude landschap vervult mij met warmte. Wat houd ik toch van dit jaargetijde. Een dikke donkerblauwe jas en een kleurige sjaal verwarmen mijn lijf, terwijl de heerlijke koude van de lucht een opwekkende sliert door mij heen slingert. Ik draag wanten, want handschoenen waren toen nog niet zo in. Het doet knus aan, mijn vingers samen in een warm jasje. Boven mijn laarsjes draag ik beenwarmers: de mooiste die ik ooit heb gezien, antracietkleurig (bijna zwart) met allemaal gekleurde spikkeltjes door het garen heen.  Als ik ze ’s avonds uittrek, houd ik ze eventjes tegen mijn wang aan en geniet van het zachte breisel. Mijn ogen strelen de kleurtjes voordat ik ze weer opberg in mijn kledingkast.’

De beenwarmers… ik zie ze nog zo levendig voor me. Ik vond ze fantastisch.

Heldere kleuren omringd door zwart, het intrigeert mij. In mijn schilderijen zie je dat terug. En terwijl ik dit opschrijf, voel ik dat een volgend koffertje van prachtig zwart of antracietkleurige leer mag zijn met, uiteraard, heldere kleuren als beadembroidery. Een ode aan mijn beenwarmers die voor mij staan voor de heerlijke koude jaargetijden waar ik zo van opleefde en het warme gevoel dat die tijd mij gaf.

Ik vond nog een foto waar ik een jaar of 15 was met mijn witte laarsjes in de sneeuw!