De eenarmige bandiet
Ik zie hem nog liggen, op zijn bed in het verzorgingstehuis. Glunderende ogen, een bulderende lach. Mijn opa, de eenarmige bandiet. Niet lang daarna gleed hij vreedzaam weg en liet ons met prachtige herinneringen achter.
Anders dan de titel doet vermoeden gaat dit niet over een gokautomaat, maar over mijn ondeugende opa, die 1 arm had.
Op zijn 17e viel hij van een ladder af, met zijn arm in een machine met draaiende messen. Weg arm. Zijn linkerarm was vanaf nu de draaiende motor.
In die tijd moest de dokter nog op de fiets gealarmeerd worden. Hoe mijn opa dit overleefd heeft mag een wonder heten, maar hoe hij ermee om gegaan is, is een voorbeeld voor velen waaronder voor mij.
Mijn opa ontpopte zich tot een durfal, al slingerend tussen andere weggebruikers werd hij als postbode een bekend gezicht in Bergen op Zoom. Maar met 1 hand je fiets besturen terwijl je per dag vele kilometers wegtrapt, was nog niet voldoende uitdagend: hij werd organist en speelde regelmatig in een kerk. Met 7 kinderen thuis en een lichamelijk zieke vrouw bleef hij onverstoord post bezorgen, zorgen voor zijn gezin en zorgen voor prachtige klanken voor vele mensen.
Ik ken hem bijna niet anders dan als een goedlachse man met een joie de vivre waar je u tegen zegt. Als je op visite kwam, trok hij je met zijn grijpgrage arm naar zich toe om je een paar dikke kletsen op je wangen te geven, terwijl je licht stribbelend probeerde je uit zijn armgreep te bevrijden. Nou, dat lukte niet, want die man had een kracht voor 2 in zijn linkerarm.
In een ander blog (je oma zou trots op je zijn) schreef ik al wat over mijn opa. Maar in dit blog wil ik vooral zijn creativiteit benadrukken. Buiten zijn muzikale aanleg, schilderde en tekende mijn opa ontzettend veel. Hij schilderde onder andere stadsgezichten van Bergen op Zoom, winterlandschappen (zoals je die vroeger nog had 😉) en heel veel bloemen in vazen. Dat daarbij soms de verhoudingen wat scheef waren, zag ik als kind niet. Wat ik wel zag waren uitbundige bloemen in uitbundige kleuren. Ik kon verdwijnen in de schilderijen en tekeningen van mijn opa. Ook hier werd mijn liefde voor kleur mede door bepaald. Ik denk dat opa honderden schilderijen en schilderijtjes gemaakt heeft. De schilderijen werden net zo uitbundig door hem uitgedeeld. Jaren na zijn overlijden kwam er een vraag in de broers- en zussenapp van mijn moeder of er iemand nog interesse had in een paar schilderijen en tekeningen van mijn opa. Er waren foto’s toegevoegd. Mijn moeder, wetende dat ik van zijn schilderstijl hield, liet me de foto’s zien en vroeg of ik interesse had… Ja, natuurlijk!!! Het was een feest der herkenning, een stukje nostalgie dat weer tot leven werd gebracht, een sluimerende verliefdheid op kleuren die ontbrandde… En nu ben ik de trotse eigenaar van een prachtig schilderij en een paar prachtige tekeningen. Opa, dank je wel voor je enorme inspiratie en jouw voorbeeld hoe je het leven kunt leven.
