Dromend de dag door

Wat als ik je zeg dat je voor even je ogen mag sluiten voor alle ellende in de wereld…

Dat je even weg mag kijken van de bloederige beelden van de oorlogen…

Dat je alle discussies mag loslaten…

Wat doet dat met je? Misschien voel je je schuldig, want je moet er toch iets van vinden?

Of ervaar je ‘stiekem’ een soort van opluchting?

Die overload aan informatie… wees eens eerlijk, dat is niet gezond, toch? Ik denk niet dat we gemaakt zijn om dit alles tot ons te nemen.

Kun jij je herinneren dat je dromend de dag doorkwam?

De herinneringen die ik heb, zijn van heel lang geleden. Ik was zo’n jaar of 3 a  4. Na het rapen van kastanjes legde ik ze om me heen en genoot ik van de diepbruine kleuren en de prachtige glans. Toen ik een jaar of 8 was, begon ik met gedichten schrijven, ontsproten uit mijn fantasie. Net als de prinsesjes die ik vol passie tekende… en in mijn dromen danste ik de balzaal door in de meest prachtige lichtblauwe jurk behangen met kristallen…

Nu ik ouder word, merk ik dat ik weer terug wil naar een rustigere wereld, een kleinere wereld, terug naar mijn droomwereld, waar het veilig was, simpel en mooi.

Voor mij is mijn atelier een stukje uit mijn droomwereld: kleurrijk, sprankelend, glinsterende kralen, verf in allerlei kleuren, prachtige stofjes…

Hier kan ik loslaten, ontspannen, in mijn eigen bubbel zitten en vooral opladen voor de wereld buiten mijn atelier… heb je ook behoefte om even niks te moeten vinden van iets? Wil je je sociale batterij opladen?

Voel je dan meer dan welkom in mijn atelier…

Je mag hier gewoon lekker dromen, je kind voelen, je ogen uitkijken… en ondertussen maken we wat moois…