“Eigenlijk wil ik mijn tassen niet verkopen.”

Dit vertelde ik in mijn presentatie tijdens een van de lessen commercieel die ik volgde.

“Het liefst hoop ik dat een koper mijn tas niet gebruikt, maar neerzet in de woonkamer om er naar te kijken en van de schoonheid te genieten.”

Toen ik de zinnen hierboven uitsprak, werd er uiteraard gelachen. Want het staat haaks op waarom je een tas aanschaft.

Zo’n mooie tas gebruiken voelt bijna als vloeken in de kerk. Maar een tas is een gebruiksproduct, het is de bedoeling dat je er spullen in stopt en met je meeneemt. Dat is de essentie van een tas.

Ik heb eerder geschreven over het planten van een zaadje ('Hoe ik nostalgie en ambacht weer terugbracht in mijn werk'), maar ook hier heb ik een verlangen van mij uitgesproken. Soms heb je een verlangen, waarvan je op dat moment nog niet ziet hoe je dat vorm zou kunnen geven. Maar door het uit te spreken plant jij een zaadje… en als dat verlangen echt vanuit jezelf komt, geloof ik erin dat het zaadje gaat ontkiemen.

En dat gebeurde bij mij: op een gegeven moment viel bij mij het kwartje... Mijn tassen komen het beste tot hun recht als koffertjes, als een soort schatkistjes die je niet alleen kunt gebruiken als tas, maar zeker ook om ze in je huis neer te zetten en te genieten van de schoonheid.

Natuurlijk hoop ik dat je met een MooisvanMarieke koffertje wilt pronken tijdens een speciale gelegenheid. Graag zelfs, ze zijn er om gezien te worden!

En daarnaast hoop ik echt, met heel mijn hart, dat je thuis een prachtig mooi plekje hebt waar je je koffertje neerzet en waar jouw dierbare herinneringen en koesteringen zich geborgen voelen. Dat je dat gevoel ervaart, zoals ik in mijn verhaal 'Koesteren wat dierbaar is' schreef. Waar je met een glimlach langs loopt en in kijkt, met je handen woelt door je herinneringen in een MooisvanMarieke koffertje... Ik glimlach met je mee <3.