Je oma zou trots op je zijn!

Ik zat aan de koffie bij mijn ouders, waar ik een aantal keer per week te vinden ben, toen mijn ouders deze opmerking maakten. Verbaasd keek ik mijn ouders aan “He, wat? Wat bedoelen jullie? En welke oma?”.

Mijn opa’s en oma’s zijn al een hele tijd geleden overleden. Van mijn vaders kant ken ik mijn opa niet eens. Hij overleed ruim voordat ik geboren werd. Zijn vrouw, de moeder van mijn vader, was een pittige tante. Zij runde haar huishouden met 8 kinderen en nam zelfs ‘moeilijke’ kinderen onder haar hoede. Ik had ontzag voor haar en was zelfs misschien wel een heel klein beetje bang. Ze kon streng uit de hoek komen, maar tegelijkertijd was ze op haar manier ook hartelijk. Ze droeg altijd een knot strak naar achteren gebonden, hierdoor ontstond die strenge schooljuf ‘look’. Omdat zij in Zeeland woonde en wij in Brabant, zagen wij haar veel minder dan de ouders van mijn moeder en was de band die ik met haar had, ook minder sterk. Oma was een taaie: ze fietste nog flinke stukken toen ze 92 jaar was. En elektrische fietsen waren er in die tijd nog niet… De laatste jaren ging haar gezondheid achteruit en uiteindelijk is ze 96 jaar geworden.  

De moeder van mijn moeder was een zachtaardige, lieve vrouw. Zij en haar man waren van de Brabantse gezelligheid. De meeste van onze familie woonden in dezelfde stad als opa en oma, net zoals wij dat deden. Verjaardagen en feestjes werden samen gevierd en opa en oma werden op handen gedragen door hun kinderen en kleinkinderen. Over kinderen gesproken, zij kregen er 7 en in de familie gaat er een leuke anekdote over rond. Toen opa 17 jaar was, viel  hij van een ladder af met zijn arm in een draaiende machine, waarbij hij zijn rechterarm verloor. Dat hij het in die tijd overleefde, mag een wonder heten. Maar dat hij met 1 arm 7 kinderen bij zijn vrouw verwekte, zorgde toch voor ongeloof bij een kennis van hem, die dat niet onder stoelen of banken stak. Alsof je 2 armen nodig hebt hiervoor…  Ik hoor mijn opa hier nog steeds hartelijk om lachen, want lachen, dat kon hij als de beste.

Oma overleed op 76-jarige leeftijd na een operatie: operatie geslaagd, patiënt overleden. Deze uitdrukking heeft bij ons in de familie een nare bijsmaak gekregen.

We dachten allemaal dat opa haar binnen een jaar zou volgen, puur uit liefdesverdriet. Maar waar hij jaren de zorg droeg voor oma, die lichamelijk haar hele leven zwak was, en niet van haar zijde week, leek hij na haar dood juist op te leven. Hij kreeg een vriendin, maakte buitenlandse reisjes met haar en leefde zijn tweede leven fantastisch. Op 90 jarige leeftijd vond zijn lichaam het welletjes, net als hij. Hij was dankbaar voor zijn rijke leven en had zijn euthanasie gepland. Kort daarvoor overleed hij en we hadden er vrede mee.

Terug naar de opmerking van mijn ouders. Over welke oma ging dit?

“Over oma Van Mourik natuurlijk, zij was handwerkjuffrouw geweest haar hele leven. Ze maakte de meest prachtige haakwerken. Wat zal zij trots geweest zijn op jou, dat jij zo mooi borduurt en zoveel geduld hebt voor dit borduurwerk.”

Ik stond versteld! Waarom had ik daar nooit eerder aan gedacht? Ik, die niet snapte hoe ik dit geduld zo makkelijk op kon brengen voor borduurwerk, terwijl ik verder nogal een ongeduldig typetje ben. Die zo op kan gaan in borduren en helemaal zen wordt van dit monnikenwerk. Met andere ogen keek ik naar mijn oma. Wat jammer dat ik me hier vroeger helemaal niet van bewust was, dat zij zoveel mooie borduurwerken heeft gemaakt.

En ineens zie ik haar in mijn gedachte glimlachen, ze maakt een knikje naar me en pakt haar borduurwerk weer op. Tevreden glimlachend dat haar talent is doorgegeven.