Vergeet me niet

Als kind was ik een dagdromer. Ik kon heerlijk wegglijden in mijn eigen droomwereld, waar ik omringd werd door kleuren en geuren en alles me diep ontroerde. Een andere kant van mij was dat ik samen met mijn broer stoere avonturen beleefde. Samen op pad om de wereld te ontdekken, binnen de veiligheid van onze straat. Ik voelde intens, zowel in het dingen doen als in het dromen. Inmiddels ben ik een volwassen vrouw. Een vrouw die steeds meer teruggrijpt naar vroeger, naar herinneringen die boven komen, kleuren die haar beroeren. Ik wil het vast grijpen en niet meer loslaten. Het brengt mij naar een plek die zo vertrouwd en veilig voelt.

Ik zie niet alleen een kleur, maar ik ben terug in mijn jeugd. Ik ben weer dat meisje dat in de tuin staat van haar ouderlijke huis waar ik zoveel herinneringen gemaakt heb. En meestal is dat in de lente, met een lentezon op mijn bol en roze bloesem om mij heen. Een achterdeur die openstaat naar de tuin toe. Een poort naar achteren, waar ik een spannende wereld instapte, samen met mijn broer.

Wij verkenden de wereld vanuit ons veilige huis. We gingen samen de hort op, mensen achtervolgen, want wij waren detectives. Mijn codenaam was miereneter 😎.

We hadden geheimschrift, we wisten hoe we ongezien mensen konden achtervolgen. Nooit verder dan een straatlengte, maar het voelde alsof we de hele stad doorkruisten.

Pas geleden vertelde mijn broer nog een anekdote die ik was vergeten: op een gegeven moment vonden we op straat een brief met een adres erop. We besloten de brief af te geven en gebruikten onze speurdersinstincten om ongezien op het adres te komen. Achteraf was het schuin tegenover ons huis, in een flatcomplex, maar in onze beleving zwierven wij de wereld over…

We klommen een aantal trappen op naar de juiste galerij. Hier moest het zijn, de spanning steeg, evenals de snelheid van onze hartkloppingen. Wie zou er open doen, wat zou iemand zeggen. Kregen we wat lekkers voor het brengen van de brief?

Toen de deur openging, stond er een man van middelbare leeftijd, een beetje groezelig, met donkere kleding. Wat onwennig en tegelijkertijd trots droegen wij de brief over, vol verwachting op zijn reactie.

Hij pakte de brief met een wat verbeten gezicht en toen viel onze bik op zijn vingers en hand, waarmee hij de brief aanpakte. Eigenlijk viel onze blik op de vinger die hij niet had… slechts 3 vingers, een stompje en een duim, een groezelige kop en verbeten blik: de nachtmerrie was compleet en al gillend renden wij weg van dit horroravontuur.

Toen mijn broer dit vertelde, zag ik de man weer voor me, klom ik mee de trap op naar zijn deur en voelde ik de spanning.

Herinneringen zijn krachtig. Ik heb het geluk dat ik vele mooie herinneringen heb. Ze zijn voor mij de basis van mijn werk. Vanuit dat gevoel maak ik mijn koffers. Het zijn mijn eigen vergeet-me-nietjes.